Maar laat dat nu net zijn kracht zijn: de verhalen die me lagen en waarin ik mijn weg vond, fileerden relevante kanten van ons bestaan op manieren die ik voorheen niet zag. Wie Wallace leest omwille van zijn sociaal empatisch vermogen zal ook niet ontgoocheld worden, al is het soms graven door de verschillende stijl-lagen heen om die te vinden. Wie Wallace leest omwille van zijn stijl zal nooit ontgoocheld worden en telkens opnieuw geprikkeld worden. Sommige verhalen bloeiden open naarmate ik aandachtiger werd of verder vorderde, andere leken hermetisch gesloten te blijven maar boeiden me toch. Van de acht verhalen zijn er enkele waarover ik niets te vertellen heb maar met plezier las (3 sterren) en andere die me nog lang zullen bijblijven (4 sterren). Vier sterren gaf ik toch met overtuiging (een halve ster ongetwijfeld voor mezelf, omdat ik de uitdaging ben aangegaan en niet opgaf toen ze te zwaar leek te worden) 3,5 voor het boek omdat het een verhalenbundel is, en je niet alle verhalen over dezelfde kam kan scheren.
Nu was het een doel van Foster Wallace om zijn lezers uit te dagen en hen "net als in het echte leven" te leren genieten van dingen waarvoor ze moesten werken, omdat hij dat als een meerwaarde beschouwde tegenover de eenvoudige, hapklare populaire tv-cultuur. Dit was alvast het meest uitdagende boek van David Foster Wallace dat ik las, misschien wel het meest uitdagende boek dat ik ooit las tout court.
0 kommentar(er)
